صمیمیت

به راستی عامل مناسبات و روابط بین انسانها چیست؟ وقتی ژرف به این مقوله می‌اندیشم چیزی جز نیاز را درک نمی‌کنم. این تنها نیاز است که باعث ایجاد روابط دوستانه بین انسانها می‌گردد. اما پرسش عمیق‌تر این است که آیا نیاز به تنهایی برای دوستی کافیست؟ پاسخ من هم بله است و هم خیر. بله از این جهت که برخی از نزدیکی‌ها و دوستی‌ها فقط به دلیل رفع نیاز صورت می‌گیرد. البته رفع نیاز به معنای کلمه. اما گونه‌ای دیگر از دوستی‌ها   به سبب رفع نیاز آغاز می‌شود اما با ایجاد صمیمیت ادامه می‌یابد. صمیمیت، عجب واژه غریب و سنگینی. بار معنایی این واژه آنقدر بالاست که با اندکی توجه می‌توان به عمق سنگینی آن پی برد.

وقتی دو انسان صمیمی می‌شوند، یعنی به نقطه اوج درک متقابل رسیده‌اند. اصلن با درک متقابل است که صمیمیت پیش می‌آید در غیر این صورت که صمیمیتی زاده نمی‌شود که ژرف گردد. درک متقابل یعنی دیگری را دیدن، سنجیدن، یعنی عیار گرفتن اما این همه‌ی درک متقابل نیست،‌ اگر طرف مقابل تو این کارها را برای درک متقابل نکند دیگر درک یک سویه می‌شود نه متقابل!

انسان متغیریست که با شعور زندگی می‌کند. شعور در تعاریف علمی از دو رکن تجربه و دانش پدید می‌آید. تقریبن بر هیچ کس پوشیده نیست که هر دوی این پدیده‌ها متغیرند. به همین دلیل ماهم متغیرهایی هستیم که به عمر آلوده شده‌ایم در راه زندگی، این متغیر مجبور، مسیرش را با هم نوعان خود می‌گذراند. بدیهی است در برهه‌ای از عمر مابا کسی احساس صمیمیت کنیم اما با گذشت زمان از او دور شویم. چرا؟ چون ارزشهایمان عوض می‌شود. ارزشها ممکن است به فراخور تجربه تغییر کنند. حال اگر ارزشهای تو تغییر کنند اما دوست صمیمی تو اینگونه نباشد چه؟ بله شکاف از همین جا آغاز می‌شود. همین تفاوت نگرش به ارزشها جدایی را لاجرم می‌کند.

اما آیا دوستان یکرنگ و صمیمی از خود گذشتگی ندارند؟ آیا نمی‌توانند ارزشهای تازه به دست آمده را  زیاد در صمیمیتشان دخیل نکنند به خاطر دوستیشان؟، پاسخ در بطن پرسشهاست (به خاطر دوستیشان ارزشها را کمرنگ کنند) آیا ارزشها مهمترند یا دوستی‌ها؟ مطمئمنن هر کدام قوی‌تر باشند دیگری را از بین می‌برند یا کمرنگ می کنند.

عجب موجود عجیبی است انسان، 900 گرم مغز، میلیاردها سلول خاکستری و اینهمه صغراکبرای گوناگون، معتقدم انسان در تنهایی عجیبی به سر می‌برد هیچکس آنطور که باید دیگری را خوب نمی‌شناسد، همه موجودات ناشناخته‌ایم که درکنار هم زندگی می کنیم. ممکن است سال‌ها با کسی زندگی کنی، دوستش بداری (حتمن هم جنس مخالف نباشد) اما در شرایطی خاص حرکتی از او سر بزند که اصلن توقع آنرا نداشته باشی، گاهی حتا کلمات هم نمی‌توانند منظور و خاست واقعی تو را به دیگران بفهمانند.

به دنیا می‌آییم، زندگی می‌کنیم،‌ تجربه می‌کنیم، می‌آموزیم، موفق می‌شویم،‌ شکست می‌خوریم، پیر می‌شویم و می‌میریم در تمام این مراحل تنهاییم در عین حالی که در تمامی مراحل کسی یا کسانی درکنارمان هستند.

اصلن با شروع این دست‌نوشته نمی‌خاستم به اینجا برسم، فقط می‌خاستم درباره روابط‌ میان آدم‌ها بنویسم. اصلن نمی‌دانم چرا به مرگ  رسیدم. می‌خاستم بگویم که در دنیای امروز صمیمیت کیمیاست. چرا که کسی فرصت درک دیگری و شناخت از او را ندارد. یا تنبل است که نمی‌خاهد دیگری را بفهمد یا آنقدر خودخاه که فقط می‌خاهد دیگران او را بفهمند و شرایط او را درک کنند؛‌ از هم دور می‌شویم چون درک متقابل نداریم چون هرکس برای خودش رنگیست،‌ دنیایی با مردم رنگارنگ.

مهمتر اینکه ریا می‌کنیم نقاب به صورتهایمان می‌زنیم و خود واقعیمان را پشت آن قایم می‌کنیم و گاهی خودمان را پشت آن گم می‌کنیم. صدها نقاب هرکدام برای مجلسی خاص خودش.

نمی‌خاهیم واکنش واقعیمان را در قبال رفتار و حرکات یکدیگر بروز دهیم، مخفیانه ریا می‌کنیم و همه چیز را خوب جلوه می‌دهیم،‌ در حالی که در درون از طرف مقابلمان می‌رنجیم و رنجش گام نخست به سمت دور شدن از یکدیگر است.