سکون

ابرها در سکوت و آرامش حرکت می‌کنند؛ هرچند که بادها بر آنان می‌تازند و حرکتشان می‌دهند. سکوت‌های مابین موسیقی ملودی‌هاست که آن را جذاب‌تر می‌کند. گویا هرچه که در سکوت رخ می‌دهد از عمق و توان بیشتری برخوردار است. سکوت‌ها هستی دارند و بودن را می‌انجامند؛ سطح را می‌شکافند موجودیت را به وجود می‌رسانند و چگالی حضور از وجودشان ثقیل می‌شود.

سکوت‌ها را دریابیم. آدم‌هایی  که در سکوت وزن می‌یابند را بشناسیم. کسانی که در این هیاهوی بی‌وزن‌ها مثل ابر می‌گذرند و بی‌صدا می‌بارند. سکوت را تزیین وجودمان کنیم. صدای سکوت را بشنویم.

99/4/25

م.ر.الف