نور ، عشق ، معرفت

به حضرت حق تضرّع می کردم که مرا با اولیاء خود اختلاط ده و هم صحبت کن،به خاب دیدم که مرا گفتند: تو را با یک ولی هم صحبت کنیم.گفتم: کجاست آن ولی؟شب دیگر دیدم گفتند: در روم است.!

شمس آن ولی خدا را همراه با شاعری بی همتای در وجود مولانا کشف کرد.

این در ششصد و بیست و چهار ه . ق رخ داد

وی سخن شناس بزرگی بود.دست بر روی آن کان گوهر نهاد، شمس مولانا رابه سرودن شعر وامی داشته و بیهوده نیست مولانا آن غزلها را به شمس نسبت می دهد و عطرناک ترین گل های نیاز را نثار شمس می کند و درخشنده ترین مرواریدهای صفا را در پای او می ریزد.

مولانا پیش از آشنایی با شمس چیزی ننوشته بود. مصاحبت با او تحولی شگرف در زندگیش پدید آورد.

او سلطان عشق است امّا این عشق مخالف عقل الاهی نیست. او عاشق نور است نوری که روشناییش معرفت و گرمایش عشق است.

بیا تا عاشقی از سر بگیریم                              جهان خاک را در زر بگیریم

کمینه چشمه اش چشمیست روشن                    که ما از نور او صد فر بگیریم

این نوشته در حالتی خاص به همراه گوش دادن به اثر سماع تنبور(گروه شمس و علیرضا قربانی) نوشته شد.                                                   91.3.18