آرزوهای بزرگ

انسانی را در نظر بگیریم که با ارزوهای فراوان روزگار گذرانده به چندی از ارزوهایش دست یافته اما اساسی ترین ارزوهایش به واقعیت نرسیده و ارزوی رسیدن به انها در دلش مانده ایا نرسیدن به ارزوهای دیرینه انسان را دچار سرخوردگیهای روانی و عاطفی نمی کند؟مهم است بدانیم که عوارض نرسیدن به ارزوهایمان چیست! 

ایا این سرخوردگیها در تبلور بیماریهای روانی مانند حسادت نیش زبان چشم و همچشمی نقش اساسی را ایفا نمی کنند؟ 

انکه هماره به ارزوهایش می اندیشد و با رسیدن به انها فرسنگها فاصله دارد چه چیز یا چه کس را در نرسیدن به انها مقصر شماره یک می داند؟ 

ایا تا به حال از خود پرسیده ایم ارزوهای بزرگ ما اگر عملی نشوند چه قابلیتهایی را در روان ما ایجاد می کنند؟