تهران هفت صبح از این زاویه

فکر می‌کردم پاییز امسال زمهریرتر از آن چیزی باشد که توان  مقابله با آن را داشته باشم اما این روزها که پس از مدت ها هفت صبح تهران را می بینم نشانی از سرمای بی پیر و خشک‌ صبحگاهی ندارد.

دیروز مابین قدم زدن هایی که کنار فواره های افشان داشتم به این فکر می کردم که اگر رییس جمهور ایران هم برود مسکو نصف شهر را برایش قرق می‌کنند؟! یا فقط این کار و‌کسب و درس و دانش و زندگی ما تهرانی هاست که به فدای سر جناب پوتین می شود؟!

یادم افتاد از زمانی دور یعنی پس از فروپاشی سی سی سی پی یا همان اتحاد جماهیر شوروی و حتا پیش از آن، این نخستین باریست که مقامی در این حد بلند پایه به تهران سفر می کند.تهرانی که جو آن برای پوتین بهار است.

بعد فکر کردم مایی که داعش زیر سرمان است و همین بغل گوشمان نفس می کشد و هی می رود فرانسه و بلژیک و اسپانیا و اروپا را بمب می گذارد و جو نظامی امنیتی را می چشند مردم در ناز و نعمت شهرهایش،  چقدر مثل سگ از نیروهای امنیتی ایران می ترسد که غلط می کند بیاید و در تهران بخاهد خرابکاری کند.

یا شاید می داند این مسجد جای ... زیدن نیست چون اینجا ترقه را با موشک پاسخ می دهند و با خاک یکسانشان می کنند و دودمانشان بر باد خاهد شد اما اروپا مامن خودشان است و نطفه شان از آنجاست.!

این است که باید ممنون این امنیت باشیم، بگذریم از این که خودمان یک چیزیمان می شود و جامعه را برای همدیگر نا امن می کنیم(ما چقدر بدیم و نمی دانستیم!)

کوتاه کلام اینکه داعش دیر یا زود مضمحل می شود و بیشتر از نامی از خود باقی نمی گذارد مثل طالبان، اما کثافت کشتار بی رحمانه ی آن ها، چه در منطقه یا در خود اروپا دامن پدید آورندگانش را می گیرد اگر خرشان را نچسبد.

هر چند برای آن ها جان مردمان فرودست خاورمیانه ای بی ارزش است و حتا هنرمندانش فقط بلدند ترور‌ و‌ مرگ انسان های مدرن و از دست خودشان  را به یکدیگر تسلیت بگویند و ابراز تاسف کنند و انسانیتشان یک شبه قلمبه شود زیر گلویشان و دوباره جای حقوق بشرشان درد بگیرد

... بگذریم

هوای تهران این روزها آفتابی شده، خیلی سرد نیست و حالا حالاها هم بارندگی نداریم پس می شود بدون پوتین و با کفش راحتی هم سر کارمان برویم البته اگر تهران را به خاطر پوتین قرق نکنند.

                                                                  آذر۹۴