خرس قطبی، حذف نیمه ی دوّم یا خاستگاری

کاش خرس قطبی بودم.!یا حداقل یک سنجاب. راستی چه می شود که بعضی از حیوانات خاب زمستانی را به بیداری زمستانی ترجیح می دهند؟

برای منی که شش ماه دوّم سال بدبیاری و خِنِس کلکسیون می کنم و حالم از هوایش به هم می خورد دانستن این پرسش مهم است. خوش به حالشان. حیوانات نیمه دوّم خاب را می گویم.

دیروزها که هوا مثل روزهای نزدیک بهار و آخر اسفند شده بود داشتم با خودم فکر می کردم چقدر بی تابم برای آمدنش، گرچه خیلی اوضاع ردیف نیست.

داشتم فکر می کردم اردیبهشت اگر شبیه زنی باشد حتمن از زیباترین هایشان هم چشمگیرتر است. نه، بلوند و سفید و قد بلند نیست. سبزه و مو فری و هیکل درشت هم که اصلن حرفش را نزن.

اصلن برای یک فرشته شکل و شمایل خیلی ها هم مهم نیست. مهم، اخلاق و نرمش و عطوفت است که اردیبهشت سرشار از اینهاست.

می خاهم امسال از اردیبهشت خاستگاری کنم.! مهریه اش هر چه بود می پذیرم. هر چند اگر بداند هر سال برای دیدنش حبسش را می کشم آن هم شش ماه لعنتی، دلش می لرزد و مثل زن های اوّل انقلاب با یک شاخه نبات و یک جلد کلام خدا راضی می شود.

می خاهم کنارم بماند. اگر بماند دیگر آرزویی ندارم. نه حسرت خرس قطبی و سنجاب نبودن را و نه حسرت از دست رفتن بهار و نه حسرت چرایی دکمه ی لاگ آف نداشتن نیمه ی دوّم سال.

آخ اگر نامزدم بشود از سال دیگر پاییز وسط خیابان های شهر فریاد می زنم: به کوری چشم شتاء زمستونم بهاره!