حاشیه ای بدون متن و کمی هم بیشتر

بساط کهنه فروشهای شهر را یک به یک پاییده ام مگر دلی را که برده ای بیابم و بازپس ستانمش به ثمن بخس!

نبود.... نبود.

دیروز لا به لای اسباب یکی از همین خنضر پنضری ها تابلوی خوشنویسی شده ای یافتم زهوار در رفته و قدیمی مثل خودم!

با خطی نه چنان خوش و جوهری که بس آفتاب خورده بود به آب دهان مرده می مانست.

نوشته بود:شد ز غمت خانه ی سودا دلم "به خط کریم قلمی گردید سنه ی یکهزار و سیصدو بیست و هفت"

و قابش گرفته بودند. از پیرمرد بساط فروش پرسیدم: پدر جان مگر خانه ی سودا را قاب می گیرند؟! 

نشنید... گفت:بردار ارزان است. پنجهزار تومن و من خریدم آن خانه ی غم زده را 

________________________________________________________________________________ 

از هر چه می آغازم به تو می رسم

و از هر چه هجرت می کنم به سوی تو

مبین که لحظه هایم در صُلب سکوت می پَریشَند

درونم محشر کبراست از این همه نا کامی

غم ویرانگری چون شعله های آتش پر لهیب

خانه ی دلم را درنوردیده

شکوه هایم به گوش زمانه ی غدّار است

مکن با دیگری کاری که با من اینچنین کردی

                                                                                                 م.ر.الف