گورستان...

در من گورستانیست!گورستانی از سخنان ناگفته که مثل تلّی از خاکروبه روی هم تل انبار شده، حرفهایی که باید روزی به مخاطبش می گفتم و نگفتم!.....نگفتم عاطل شد و ماند ته این دل و آنقدر زیاد شد و زیاد شد تا شد یک گورستان حرف...

حالا این روزها وقتی به مخاطبان این ناگفته های به تجسّد رسیده می اندیشم بیشتر از چهره هایشان آن چیزهایی که باید می گفتم و نگفتم به یادم می آید.

درک می کنم حال و هوای بی زبان لالی را که چه می کشد از نگفتن آنچه باید بگوید و نمی تواند گفت.

پاری وقتها غرور و خودخاهی دهانم را بست و مگذاشت "دوستت دارم ها" به موقع جاری شود

چقدردوستت دارم های آکبند و دست نخورده در این گورستان روی هم ریخته بیشترشان حتا از زرورق بیرون نیامده!

خیلی وقتها"ملاحظات" این واژه ی لعنتی کار دستم آدم می دهد همش می گویی ملاحظه کنم و نگویم...بگذار خودش می فهمد... شاید روزی متوجه شود...امّا اگر متوجه نشود چه؟اگر نفهمد چه؟

این نگفتنها و خودخوریها باعث سقط حرفها در من گردیده و شده حرفهای ناگفته مثل فرزند زاده نشده و به گورستان درونم سپرده شده.

حرفهایی که گاه اگر ته گلویم مچاله نمی شد و نمی چروکید شاید می توانست حتا سرنوشتم را دستخوش روزگاری دگر کند.

پ.ن:

_من از تو با همه گفتم که گریه بگیرم

من از تو با تو نگفتم که در تو بمیرم که در تو بمیرم.

_خود مرده شوی گورستان واژگان درونم هستم!

                                                                             م.ر.الف____   92/7/27